"De kolibrie" van Sandro Veronesi

Het verhaal begint bij de protagonist: Marco Carrera een oogarts in Rome die bezoek krijgt van de psychoanalyst  van zijn vrouw en die hem bezoekt om het ongeloofwaardige verhaal van zijn patiënte na te trekken, te onderzoeken op waarheid. Hij had een eigenaardige vriend, Duccio Cilerri, geboren voor het ongeluk, hetgeen iedereen gelooft en hem dan ook mijdt,  behalve Marco. Hij bezat het dictaat om tegen de reudel in te gaan zonder gestraft te worden.

Marco vertelt het leven van zijn ouders , hun mentale  erfenis en dat van zijn familie , kind en kleinkind. Hij ziet hoe er tussen zijn ouders scheuren ontstaan Conflicten zijn niet gewenst.  Hun slechte relatie, hun samenblijven, ruziën, maar toch samen voor hun zoon opdraaien, neemt hij waar.  De moeilijke situatie reflecteert op zijn zuster Irene, die door gebrek aan sociaal contact een depressie ontwikkelt en zich het leven neemt.

De menselijke verhoudingen worden hier geschetst, leed, strijd, liefde , proberen overeind te blijven. Marco houdt zich ondanks moeilijkheden altijd recht. Een vader moet accepteren. Hij is liefdevol tegen zijn dochter die hij alleen opvoedt , die hij haar vrijheid gunt terwijl hij op afstand een oog in het zeil houdt en haar toch haar zelfstandigheid laat ontwikkelen. Als ze zwanger is en een kind krijgt, zijn kleinkind is hij daarover vertederd. (haar moeder was dysfunctioneel , de vader naïef en goedig ?)Zijn leven wordt door de dood van zijn dochter op nul gezet , maar gaat voort langs de zorg voor  het kleinkind dat hij overal meesleurt.

Intussen overdenkt hij zijn tijd bij Luiza en de houding van zijn broer, waardoor zijn zus zelfmoord pleegde. Hij lette niet op haar. Hij overdenkt de dubbelheid van Luiza die scharrelde met 2 broers. Dan zet hij zich aan ’t  tennissen en gokken op aanraden van zijn psychiater. Hij ontmoet er zijn oude vriend : de onnoembare en wint ondanks slechte voorspellingen, omdat hij het lot tartte,  zo’n grote som geld die hij niet kasseert omdat hij zich plots bewust geworden is van de relativiteit van geld en van de echte waarden van het leven. Mensen. Van Luiza neem hij afscheid en het kind komt op de eerste plaats. Zij is de nieuwe mens, de modelmens die alles in overtreffende trap heeft.

 Is dit de droom zoals alle goede mensen voor hun nageslacht wensen : de toekomst.?

Het verhaal eindigt met de zelfgekozen en goed georganiseerde dood van Marco.

Steeds weer lopen psycho-analisten en psychiaters door het verhaal heen. Is dat zo in deze tijd?

Het hele verhaal is zoals het leven loopt. Soms veel te verstandig opgezet, teveel in detail uitgewerkt. De emotie de passie ontbreekt voor mij. Het afdwalen in teveel ondergeschiktheden,  maakt het verhaal irritant. Het wordt overladen en dat doet de taal geen goed.

Is de titel hier gerecht geworden omdat Marco zich nooit uit zijn lood laat slaan ?

Gabriëlla Cleuren 09/11/2020