Mijn artikelen over "Brave new old Worlds"
2016 Geschreven
De 21e eeuw: een oude en tegelijk nieuwe wereld.
MANIFEST ter verduidelijking van mijn
uitgangspunt bij deze werken.
Wanneer je verschillende dingen op rijtjes zet, ben je aan het verzamelen. Ik verzamel al mijn hele leven. Verzamelen leidt tot inzicht waar één enkel werk niet toe kan leiden. Het tekent het traject van de afgelegde weg uit. Een afgelegde weg die vooraf niet te zien was maar slechts vorm krijgt uit een veelheid van aaneengeregen herinneringen.
Het verhaal
Ik ben geboeid door het werk van Goya, die zich in zijn grafiek en zijn zwarte schilderijen vooral kritisch uitliet over zijn tijdsgenoten, herinneringen, getuigenissen van de oorlog tussen Spanje en Frankrijk in de 18e en 19e eeuw. Daarin stel ik paralellen vast met mijn eigen tijd. En ook over de 19eeuwe mentaliteit van intolerantie. Er is nauwelijks verbetering van de menselijke situatie, nu – 200 jaar later.
Oorlogen zijn talrijk en woekeren als plaatselijk vuur over onze planeet.
Met gruwelijker gevolgen. Als in Bijbelse catastrofen vernietigt de mens zijn
omgeving, zijn leefwereld, zijn bestaan, zijn medemens. Je hoeft maar beelden
te verzamelen om dit te staven.
De uitwerking
Op basis daarvan is een installatie van mijn schilderijen gebouwd. Kan
de mens überhaupt veranderen? Wat is daarvoor nodig? Hoe wordt empathie bij de
mensheid ontwikkeld?
De bijeengezochte beelden HERINNERINGEN UIT DE 21E EEUW zijn talrijk en overal terug te vinden.
Profetische voorspellingen, getuigenissen van wraak, onderdrukking, blindheid, extreme hebzucht, ijdelheid, grootheidswaanzin, ontwrichting, samen met andere fenomenen zoals globalisering, mondialisering.
Het is dit materiaal uit de 21ste eeuw waarmee ik werk. Het is mijn tijd.
Mijn medium is schilderkunst, soms ook het object. Aangezien kunst
transformatie is, wordt het beeld bewerkt. Het is het onwezenlijke van de
werkelijkheid, in draaglijke vorm gegoten.
Mijn techniek wordt daarbij ter ondersteuning ingezet. De toets is het creatieve medium en wordt in zover aangewend dat zij de leesbaarheid niet totaal ontwricht, maar desintegreert in verschillende gradaties.
Bewust ingezet, soms tegen de rand der abstractie. Het medium wordt systematisch gehanteerd , maar ter bewaring van de emotie spontaan geschreven. De vormgeving is ondenkbaar zonder computervormgeving en daaraan gebonden. Het hedendaagse aspect zit ook daarin.
Maar het blijft altijd schilderen; een beeld van gelaagdheid door inhoud,
vorm, kleur, toets, samengehouden.
2011 Geschreven
Dappere nieuwe, oude
werelden (vreselijke beelden, een realiteit in de 21e eeuw)
In 1990 werd ik brutaal geconfronteerd met de menselijke
wreedheid. Ik zag een soort mensen waarvan ik niet wist dat ze nog
bestonden en dat ze in staat waren om te doen wat ze deden, en dat in de 21e
eeuw. Het vervulde me met afschuw, ik vond het een schande! De
afscheiding van Joegoslavië en Tsjetsjenië ging gepaard met vreselijke,
onthutsende, onmenselijke en niet in woorden te vatten scènes. Of waar slechte
mensen al niet toe in staat zijn: moord, angst zaaien en
andere mensen op beestige wijze behandelen.
Was dit menselijkheid en was dit de 21e eeuw? Hebben
we dan echt niets geleerd uit de vreselijke geschiedenis van de 20e eeuw en uit
de bij behorende oorlogen?
Mijn beeld van het menselijke ras kreeg een flinke knauw, ik
voelde me triest, voorgoed veranderd. Waren mensen dan echt
niet in staat om zichzelf te verheffen tot een staat waarin ze beschaafd met
elkaar omgaan?
Integendeel:
ze moorden elkaar uit,
jagen anderen weg, laten het beest in zich bovenkomen: binnenste
buiten, mensen in hun ware gedaante, waar de omstandigheden het toelaten: engerds,
bruutzakken, monsters, wrede beesten die niet in staat zijn om de chaos in hen
te beheersen. Niet in staat tot enig medeleven, iets wat nochtans als een
menselijke kwaliteit zou kunnen worden beschouwd. En altijd zijn de
slachtoffers dezelfden:
weerloze vrouwen, kinderen, hongerigen worden nagejaagd, blijven
op de dool en worden doodgeslagen. Was dit niet iets dat
tot het verleden behoort?
Nee!
Het zal altijd aanwezig zijn en de kop opsteken wanneer we niet
voorzichtig zijn. Het zal er altijd zijn wanneer de omstandigheden zich daartoe
lenen. Het is het slechte kantje dat in ieder van ons huist, dat op elk moment
de kop kan opsteken en dit telkens opnieuw.
Daarover gaan mijn werken: Bijbelse scènes van
leed, pijn, angst, wreedheid, kwaadaardig plezier in het ongeluk van anderen,
de getuigen van de vernieling van de 21e eeuw alsof het één lange
voorstelling is, een film met kreupele, wanhopige, uitgesloten mensen.
Menselijke wezens - een wrede absurditeit. De
parallellen met Goya vallen niet te ontkennen: ze zijn
angstaanjagend!!! Wat hebben de mensen uit het verleden geleerd, of beginnen ze
telkens opnieuw op de bodem van de beschaving? Wat realiseren ze zich
in hu evolutie of lopen ze al gauw tegen de grenzen op? Verhindert
hun dierlijke staat hen om menselijk te zijn? Of kan dit enkel tot
stand worden gebracht op wetenschappelijk, technische wijze?
Hoe controleerbaar is dit probleem of groeit het met de
toenemende bevolking wereldwijd, waarvan er velen van bij de geboorte het
etiket kansloos krijgen?
Nutteloosheid als toekomst? Velen onder hen maken immers
geen gebruik van het volgende fenomeen.
Mijn beelden vormen een getuige van onze tijd, zijn gebaseerd op
echte beelden van onze wereld:
foto’s uit kranten, tijdschriften, documentaires. Elke
dag worden er nieuwe toegevoegd aan de lange duivelsrij. Komt
er dan nooit een einde aan?
Deze beelden werden geschilderd met een destructieve techniek en
werden met empathie in het materiaal overgebracht. De
toeschouwer kan dit voelen door de pijnlijk ruwe stukken en repen. Dat
is hun identiteit. De inhoud is universeel, een waarschuwingssignaal voor wie
intelligent genoeg is om het te begrijpen.
Gabriella Cleuren april 2011
2004 Geschreven
Deze werken zijn verzamelde beelden, geplukt uit een zeer recente actualiteit, Die van de 21e eeuw.
Ze zijn hoogactueel, maar ook zeer oud. Inhoudelijk kunnen ze 200jaren geleden, bij Goya geplaatst worden. De vergelijking dringt zich op en is beangstigend. Wat heeft de mens uit het verleden geleerd? In hoeverre is hij geëvolueerd? Is hij überhaupt bij machte ‘mens’ te worden zoals Nietsche dat noemt? Of vervalt hij altijd weer in het dier als de omstandigheden daartoe voorhanden zijn. Deze beelden zijn getuigenissen daarvan. We kunnen ons de vraag stellen of de mens misschien alleen langs wetenschappelijk technische weg zijn mens zijn zal kunnen verwezenlijken.!
De techniek van deze werken is gebaseerd op computerdruk. De pixels zijn in een vrije vorm gebruikt, en zowel bedoeld om uitsluitsel over de tijd te geven alsook de geschondenheid van de mens uit te drukken.
.
Reacties
Een reactie posten