Meer artikelen uit de reeks "Volle Leegten unieke werelden"

 

Bonaire onvergetelijk

Gedurende 4 jaren woonde ik op het eiland Bonaire een deel van de Benedenwindse Eilanden, behorend tot het Caraïbisch Nederland. Onvergetelijk!

De koraalstranden, de zee en de ruimte waren van een aparte schoonheid : het coloriet adembenemend mooi.

De eenzame ruimten, de stilte als op een andere planeet, afgezonderd, eenzaam, alleen met de natuur van smaragd : het water, of diepblauw , onheilspellend als de vaak dreigende luchten. Vooral het reservaat Washington Slagbaai leek van een andere wereld, met woestijnachtige vlaktes vol cactussen en desolate ruimten die leidden naar de zee met  koraalrode strepen  en lege open plaatsen langs de boord van de zee, soms vol grillige rotsformaties in zee gegooid als van een cycloop gesmeten. Een enkel boompje , een rariteit, gebroken witte pijpkoraal zoomde zee af. De stilte en verlatenheid was  hoorbaar.

Een enkele maal een rotsformatie met binnenin oeroude inscripties en tekeningen van dieren in siena, getuigenissen van een ver verleden van mensetende Indianen,  de Karawakken. Aquarellen tonen de rode koraalpijpen met helder blauwe plassen  en gele begroeiing tussen het dorre struikgewas. Zo eenzaam, zo briljant , zo schitterend van kleur, de basis voor mijn later kleurgebruik. Het is bij mij verinnerlijkt. Al mijn latere werken starten op dit blauw-groene coloriet, overgelijkbaar eigen.

Gabriella Cleuren 27.09.2020

De krachtige poëzie van de natuur

In de zomer van 2014 besloot Gabriëlla een serie van haar werk te wijden aan de poëzie van het bos/wilde natuur.

Gabriëlla: “In die tijd werd reizen naar het buitenland onmogelijk voor mij, dus besloot ik mijn aandacht te richten op een nabijgelegen biotoop: een meer omringd door een bos, een gebied waar ik veel wandel met mijn man.”

Je dichtstbijzijnde paradijs

Gabriëlla herhaalt het als een mantra: “Je hoeft niet ver te gaan om de poëzie van de natuur tegen te komen. Het is dichterbij dan je denkt. Je hoeft het alleen maar te zien.”

Inderdaad, waarom duizenden kilometers reizen om de wonderen van de natuur te zien terwijl je ecologische voetafdruk groeit als een Bigfoot? Ga naar buiten, verdwaal bewust, in je eigen buurt. Na een tijdje, misschien al na een paar kilometer, zal het je raken, het kan worden getriggerd door een detail, misschien door het licht of een schaduw, een beweging, een kleur, een geluid, een geur en zeker een gevoel.

Een nabijgelegen plek genaamd Buitenland

Gabriëlla dringt erop aan om mee te gaan wandelen in haar favoriete verborgen Belgische paradijs. En wat zit er in een naam? Een beetje ironie lijkt het wel. Deze plek heet Buitenland.

Gabriëlla: “Kijk eens rond, is het hier niet prachtig? Soms kan ik het niet geloven. Het is poëzie die je in je directe omgeving kunt ontdekken, in het klein. Overal waar je kijkt is inspiratie. Neem gewoon de tijd om het binnen te laten.”

Gabriëlla zittend op haar favoriete werkplek

Welkom in de jungle

Waag het niet om tegen Gabriëlla te zeggen dat dat gewoon een stel bomen zijn en een meertje met wat waterlelies.

Gabriëlla: “Het is niet banaal. Het is een wereld van stilte, schoonheid, licht, contrast en tonaliteit van groen en blauw met sculpturale en meditatieve aspecten, soms met verborgen mensen en geluidloze dieren. Het is mysterieus.” Ze wijst naar het levendige groen dat een deel van het meer bedekt. Het lijkt wel echte verf, een kikker springt in het water.

Even later is Gabriëlla aan het schilderen. Gewoon zittend op haar draagbare stoel, midden op een bospad. Ze concentreert zich op kleine details, het is alsof haar geest één wordt met het bos. In tijden waarin de natuur heel snel verdwijnt, voelt dit tafereeltje hoopvol.

De poëzie van de wildernis zou besmettelijk moeten zijn, vind je niet?

Geschreven in 2018