Van gebeurtenissen om me heen. Als kunstenaar kan ik niet onverschillig blijven voor mijn tijd en tijdsgebeuren. Vandaar veelzeggende beelden van ineenstorting, van oorlog, geweld, verjaagd worden, wanhoop, verdriet, ontnuchtering na zoveel hoop. Ik tracht de zenuwen van de tijd bloot te leggen. Het heeft toch geen zin alleen met mooie plaatjes, decoratie bezig te zijn als de wereld rondom ons menselijke dimensies ontwortelt, laat zien zoals nooit voorheen, mij ermee confronteert. Ik kan niet onverschillig blijven. Het raakt me wat de anderen raakt. Ik ben een deel van het geheel. De draden van hun weefsel rukken ook aan mij en ik stel me vragen, kies, zoek, verzamel hopen beelden die voor mij bruikbaar zijn om onze tijd voor ogen te voeren. Het raakt me wat de anderen overkomt, vooral kinderen. Niet alleen over het beeld denk ik na en zet het zo in scène dat het ook voor de kijker over komt, over de wijze waarop is nagedacht, vindt zijn neerslag in : soms abstract, soms heel beeldend, figuratief verhalend, soms de emotie ten top voerend of de ontgoocheling. Mijn beelden zijn altijd geladen en kunnen niet onverschillig laten. Ze zijn niet bedoeld als decoratie, of mooi zijn, maar om te raken, menselijke empathie op te wekken, ook door het systematische van de techniek, soms vloeiend, lineair, hectisch of andermaal als hinken op eenzelfde steen, ritmisch in verschillende kleur. Ook kleur geladen zijn ze tragisch, bedenkelijk, agressief, vloeiend, maar zelden rustig. Zoals Chris Greenwood, een curator uit Bath (U.K.) zegt: ‘Ze horen tot het menselijk erfgoed.’ Dat zie ik ook zo. | 
Reacties
Een reactie posten