Ik kan niet horen

Hier tekende ik mijn herinnering van wat er gebeurt in een klaslokaal met medeleerlingen die gebeurtenissen bespreken in het Engels: oefenen. Zelf zit ik uiterst rechts , heb mij vooraan gezet in de hoop alles goed te verstaan aangezien ik hoor problemen heb. Maar de leraar komt dan van achter zijn lessenaar en staat midden in de ruimte vaak met zijn rug naar me en spreekt met de tegenover mij zittende leerlingen en degenen verder af. Op deze wijze kan ik niet verstaan wat er gezegd wordt. Alles wordt dan nog bemoeilijkt door de coronamaskers die de klank dempen, de mimiek verbergen en die ik hier wegliet.

De oren, overal als pictogrammen doorstreept geven aan dat het niet hoorbaar of verstaanbaar is voor me, ook niet het spreken van de leraar naar de andere richting. Een leerling heft haar Iphone en vertelt het verhaal van een Iphone op video ingesteld over het deurtje van haar douche in het zwembad. Een man filmde haar tijdens het douchen met zijn hand boven haar deur. Hoe geschift! Voortaan vliegt ze naar buiten en slaat de dader op zijn kop, hier afgebeeld, het hoofd aan haar voeten.

Slecht horen is een isolerend probleem en uiterst irritant en onbegrepen door je omgeving.

Het verhaal is slechts de leidende draad om tot een compositie te komen en een schilderij te maken. Altijd weer boeiend hoe uit de sfeer, de vrije afbeelding tot een vormelijk wat klungelig maar ook stralend geheel voert. Het werk voert de innerlijke warmte op is geladen en brengt dit over op de kijker.