Highlights for a future SMAK Gent (België)
Een confrontatie van een kakafonie aan matrassen , dekens , kledingstukken, flessen, schoenen, kortom een soort slaapzaal met werken van belangrijke cobraschilders. Hierbij wordt je geest onmiddellijk geprikkeld de denkopgave uit te werken. Wat is er zo verschillend tussen het installeren van een slaapzaal en het beschilderen van een plat vlak . Het laatste is gestueel , kleur en uitdrukking vanuit het innerlijke : zoals Verlust der Mitte van AsgerJorn, duidelijk bedroevend naar de titel, pure emotie. Het komt ook zo over. Vraagt kunnen.
Bij het zogenaamd ordenen van een slaapzaal ben je gebonden aan de ruimte en de ruimtelijke ordening. Toeval is gewild en gebruikt. De vrijheid is groter bij het schilderij. Het niveau voor mij ook. Het is een andere discipline en ze is vereist om het tot een goed einde te brengen, meer als bij de slaapzaal. Straatmuzikanten leggen andere accenten als professionelen.
Bruce Newmans . Meteen een video over geweld en geslachtenstrijd: gegil van een vrouwenstem bij het binnenkomen, links in een donkere ruimte is de toon voor de jaren 80-90 gezet en ook later.
De toevalskunst , inschakeling ,deelname van de bezoeker om het paviljoentje met beschreven wanden (door de bezoeker naar zijn inval) vol te decoreren of zijn aanvallen uit te werken is een goed idee van R. Venlet. Het verduidelijkt de harmonie van het toeval. Iedereen is een kunstenaar en allen samen maken een Gesamtkunstwerk- collectiefkunst, voorloper van de graffiti.
De foto’s van gelegenheidskunstenaars leveren soms ontroerende beelden op, een bloempje met tederheid in handen gehouden, een wazig zicht met regendruppels en zon door het gebladerte als een geest, en 3 bloempjes aan een rand gedrukt, staan gewoon zichzelf te wezen.
Dan M. Broodaerts met zijn vele originele denkpatronen : narciste en een reeks projecties op een scherm van altijd dezelfde ‘zijn ‘ initialen.
De naam van anderen doorgekrast in een rij en alleen Broodaerts blijft over (narcistisch) . Zijn ‘ pense bête’ met overgebleven dichtbundels samengeplaasterd, fantastisch gevonden,dubbel benoemd.
Eierschalen op een rood paneel in ritme : je retrouve la tradition des primitifs. Hij varieert en noteert en put de mogelijkheden van taal en beeld uit in reeksen 7-6-8 hele blad door als grafisch werk met cijfers
Flessen met manuscript .
Racisme vegetal : alleen palmbomen op een strand.
Ceci n’est pas du lait : melkfles roze beschilderd. Hij vindt vele originele mogelijkheden van taal en tekens om beeldend te werken, kritiek te leveren en dingen in vraag te stellen. Een scherpe denker en vinder.
Ongewone muurdecoratie waarbij de delen eerst een geheel vormen en dan ontmanteld worden gekleefd aan de muur, delen van het geheel.
Zomaar een verhaal: spontaniëteit en creatie , relaties met taal. Jai Gero Qiang.
Berlinde De Bruycker die erin slaagt telkens weer door tekening en voorwerpen de vergankelijkheid uit te drukken. Kreupelhout vol lappen die blijven hangen geven de indruk van dode mensen. De geweldige paardehuid gewelfd, heeft nog steeds kracht en geweld, maar drukt doodstrijd uit: vergankelijkheid in een sculptuur.
Blow-up van Herman van Ingelhem: schilderen is niet nodig , er is een andere taal, scheuren .
Mark Manders met zijn natural garden scène van een dode kat omgeven door afval van deze tijd , flessen , alles op zwarte grond.
Het werk van Sabam Atta Sabri : tekeningen over uitzwermen, reizen, vol tekensystemen en naamnotities = zwerven.
De video , installatie van Korakvit Arunanonachai, installatie van bevuiling, semi doding, drugs excessen en akelige kleuren : paars , zelfbevlekking psychedelisch met printen, branden, zelfbevlekken en tenslotte wassen- reinigen. Heeft iets sekteachtigs.Het bestendige geruis van water wijst op meditatie.
Het concreet werk van Massimo Bartolivi met een opgehangen blad : concreet werk was een verademing , een houvast. Weer een andere, rechtlijnige taal.
P Bismuth eigenaardig werk met foto van Doris Day en daartegenover op het glas de beweging van leven tegenover het verleden –dood
In beton : Du und Ich , onscheidbare lieden , verheerlijkt maar ook zwaar vast.
Het portret van Alan Turing , uitvinder van computersystemen, met zijn verhaal , de mens als machine door Hendrik Olesen: Interested in the human mind.
Raimond Hainz , afgescheurd , zonder titel .
Koen Van Den Broek : Melrose Avenue en de ballons , schaduw op de grond : schaduwvormen, ze zijn er wel maar niet echt.
Plastic afval opruimen : Pascal Martin Tayou 2004 : video ; plastic bags.
Marinus Boezem : met valse voorspellingen over idealistische toekomst : beeld van onzin, fake news.
Bart Stolle met zijn vele gevarieerde tekensystemen.
Tenslotte Ann Veronica Janssens met fluorescerende lichtvanger. Een cosmische verzuchting, wel zeer origineel.
Tenslotte Borremans met : bevreemding , een verstild, absurd werk naar’t beeld , niets klopt.
Was het nodig alleen bekende werken te tonen ? Zijn de minderen, degenen die weinig tonen of miniem zijn ?
Kleine werken spreken soms duidelijke nieuwe verrassend ongewone taal .
Bijls werk is imposant, maar laat alleen zien hoe we dagelijks omringd zijn van kunst die in het leven geïntegreerd is en we zo niet meer waarnemen of niet herkennen. De poëzie van het ons omringende . Misschien in werkelijkheid niet zo poëtisch opgesteld.
De hier vernoemde kunstenaars en anderen rukken een bewustzijnsinhoud door hun installatie of werk in onze geest, ons weten. En hebben een eigen taal . Typisch voor hedendaagse kunst. Maar Goya deed dat ook reeds door schilderkunst en grafiek in de 19e eeuw. Vandaag ook nog mogelijk?
Gabriella Cleuren 4.4.2019 , zo gezien en begrepen.
Reacties
Een reactie posten