Hoe ik nu 82 jaar oud, terug na 40 jaar op de fiets moet..

 

                                              Van de wind voortgedreven 2022

Hoe ik nu 82 jaar oud, terug na 40 jaar op de fiets moet omdat onze auto’s afgeperst werden door valse faillissementen van een gruwelijke crimrechter. 

Wij hebben geen auto meer, hadden er een van onze bedrijven. Nu die allen met de grond gelijk gemaakt zijn, totaal leeggeplunderd en vernietigd rest mij als ouderling enkel nog mijn oude fiets. Ik had medicijnen nodig, dringend. Mijn hoofd kraakte, mijn spieren voelen stram, mijn mond is  droog als kurk of schuurpapier. En hoe eraan geraken? Mijn slijmvlieswerking laat het afweten, is opgedroogd een pijnlijk euvel. Help, ik verdroog!

Dan maar mijn oude fiets uitgehaald, het is de enige mogelijkheid de 6 km enkel, af te leggen voor  de aankoop van slijmsproei, ‘Hypozalic’  of iets gelijkwerkend in de apotheek die ik al contacteerde. Ja zoiets hadden ze.

Met goede moed zet ik mijn zadel dat zadelpijn veroorzaakt wat horizontaler. Jaren reed ik niet meer erop en stelde vast dat de stand voor mij niet optimaal was. Het schuurt allemaal pijnlijk, maar ik heb geen andere keuze. Het  Chinese gelzadel als overtrek over het origineel helpt wel wat aan het comfort, , maar de stand is nog altijd ongemakkelijk. Hopelijk blijf ik stabiel op dat ding, want gekwikkel leidt tot ongelukken.

Gezwind, vol goede moed vat ik de tocht aan. Bij het zebrapad en licht  stap ik af, besluit de oversteek te voet aan te vatten, dat lijkt me veiliger. Een zestiger dame met bril knikt vriendelijk alsof ze een soortgenoot bemerkt, springt dan gezwind op haar fiets en in een mum van tijd zie ik haar enkel nog als verre stip op het fietspad ver vooruit. Had zij elektrische aandrijving ? Heb ik niet bemerkt.

Ik trap moeizaam tegen de wind, een energievretend gevecht, maar het lukt. Weldra bereik ik weer een oversteekplaats met zebrapad en steek te voet over, ditmaal zonder licht . Weldra wordt het wat diffuus, obstakels over de weg met markering tot omleiding. Verwarring alom. Dat is me echt te ver. Plots bemerk ik een vlugge voorrijder die alles verzint en naar  de verkeerde kant van de weg rijdt waar zich openingen in de obstakelafrastering voordoen. Hij fietst krachtig verkeerd, aan de verkeerde kant , zig zagt tussen afrasteringen met brede fietsweg, nog altijd aan de verkeerde kant, maar het is duidelijk een afkorting. Het is een sluikweg, maar ik volg met gemak. Zo omzeil ik een lange weg en zie weldra de apotheek, het groene kruis opdoemen. Dat viel wel mee. Na veel gehaspel met mijn moeilijk slot, de juiste code schuiven, gelukkig wist ik die nog na 40 jaar stilstand. Ik probeer, maar het wordt geklungel, het wil niet lukken, dus zet ik mijn fiets tegen een containervuilbak en laat hem onbewaakt achter. De anderen die er staan zien er jong en fris uit. De mijne zonder leeftijd.

Ik begeef me naar binnen waar 2 verkoopsters helpsters verwonderd zijn over mijn vlugge rit, ik had hen net een kwartiertje gebeld, verwittigd.

Ik vertel over mijn sluikgedrag, geïnspireerd door een jeugdige voorrijder en zij beklagen zich over het gebrek aan klanten : de weg is afgesloten en nu daagt niemand op. Normaal gonst het hier  op zaterdag van kopers, nu is alles leeg!

De jongste van de twee komt met een arsenaal aan keuzes van gel tot snoepjes tot sprays en thee. Spray heb ik nog en beslis dat snoepjes veruit het gemak dienen, zo is mijn keuze snel gemaakt. Snoepjes die de slijmvliezen in werking zetten zodat je tanden niet poreus worden, je slokdarm niet verdroogt en je darmen hun taken vervullen op een comfortabele wijze.

De dames zijn gezellig . We zijn enkel met 3,  een fijne ervaring met een menselijk gesprekje, een kwinkslag en een goed contact met gelach.

Ik besluit de weg precies op dezelfde wijze omgekeerd terug te volgen. Nu heb ik wind op kop en van gezwindheid is geen sprake. Het wordt moeizaam tegen de wind opboksen. Een fietspad is er aan deze kant van de weg ook niet meer bij, zodus moet ik stabieler trappen, harder trappen en van omkijken is geen sprake.

Aan de oversteeklichten stap ik af en moet er eindeloos wachten. De groene knop drukken heeft weinig effect, is voor geruststelling, niets meer. Het wordt gehoord’ staat er geschreven. Tweemaal zie ik aan beide zijden de auto’s optrekken, hun weg vervolgen en mij als onbenullige  in het verkeer afwachtend laten. Eindelijk slaat alles op groen voor mij en kan ik mijn weg vervolgen. De minsten moeten het langst wachten, leerde ik hieruit. Als fietser geminimaliseerd in dit land. Hoe groter, hoe imposanter, hoe meer gerespecteerd! Dan vervolg ik mijn weg en wil oversteken met achter in mijn ooghoek de eventueel aankomende auto. Een woest geclaxonneer verwittigt me dat ik mijn oversteek later moet plannen. Ok zo hoort het. Als ik dan veilig thuis kom, ben ik doodop en weet nu hoe ongemakkelijk zulk vervoermiddel is. Ik heb weinig keuze. Zal het ermee moeten doen, anders geen koopwaar!