Andy Warhol in "La Boverie", Luik

Gisteren begaf ik me eindelijk weer eens naar deze mooie stad , een bijzonder station van Calatrava , heuvelachtige omlijsting met prachtige herfstbomen , hier en daar een piek van een kerktoren ( duidelijk christelijke omgeving ) , banale  flatgebouwen die nu vervangen worden door enkele New-Yorkachtige grootsculpturen, buildings  die de hoogte in catapulteren en de ruimte sparen en overzichtelijk maken , de Guillemin dan in de verte ( toch de moeite waard).

Van daaruit loop ik langs oude opengelegde leegtes met aan de rand de bejaarde huizen der stad, typisch met hun omlijstingen  van arduin, getuigend van vergane glorie..  Zo loop ik naar de Maas, een open ruimte die weldadig aandoet en waarover  je wandelt  langs een eigenzinnige houten passerelle, recht naar het Boveriepark.  Ecologisch gedacht  in deze tijd.  Op dit prachtige eiland met oerdikke loofbomen vind je het museum : 20e eeuws , neoklassiek. Gecultiveerde gebouwen, stukken geschiedenis.  Het park kleurrijk en helder als in Parijs.

Het museum niet overdadig vol in deze coronatijd. En dan de confrontatie met Warhol, een Amerikaanse kunstenaar van onmetelijke beroemdheid , een tijdsdocument , een sprankele kinderlijke geest zoals blijkt uit zijn werk. Heel apart en echt , die vreugde aan vlindertjes en  engeltjes en opstapelingen en herhalingen van banale gebruiksvoorwerpen , schoenen, stempels, parfum- en drankflessen, kleren  en Marylins in alle kleuren .  Zelfs haar kus . Buitengewoon origineel, de consumptiemaatschappij hekelend  en de luchthartigheid  van het Amerikaanse bestaan op de korrel nemend .

 ‘ Het gezegde aan de muur ergens bovenaan voor wie zien wil :

Buying is more American than thinking. Misschien hier nog niet doorgedrongen en beleefd.

Later wordt het drama en pijn, en overrompeling door beroemdheden die nog beroemder willen worden door een graantje mee te pikken van deze imposante , luchtige beroemdheid .

Hij legt de tijdgeest vast. Zijn oog ziet anders dan anderen want hij is homo een toen niet geaccepteerde variatie van onze  mensensoort , die voor de Grieken zelfs geen probleem vormde, maar waarvan ze de rijkdom zagen en  het accepteerden  als één van de schakeringen  van de natuur zelf.

Niet zo voor Warhol .

Zijn grote littekens bewijzen hoe anderen hem zagen.

En hij maakt er een werk van: een aanklacht tegen zoveel onbegrip.