"Census" van Jesse Ball

Een ongewoon, creatief boek, zo anders dan anderen, vol menselijke interactie, dat optekent hoe mensen reageren bij de ontmoeting met iets ongewoons.

Een chirurg besluit na de dood van zijn vrouw volksteller te worden, zo moet hij reizen en mensen ontmoeten in hun eigen omgeving, hun huis.

Het is vooral interessant welke mensen hij ontmoet, hoe gastvrij en vriendelijk of hoe kwaadaardig afwerend . Dat doet hij samen met zijn zoon, die het syndroom van down heeft. We vernemen hoe deze jongen de mensen onbevooroordeeld tegemoet treedt en daardoor veel sympathie oogst. Ze ontfermen zich over hem en zijn kwetsbaarheid.

Als chirurg had hij een enorme verantwoordelijkheid, en allen verwachtten beslissingen van hem onder onverwachte, zeer belastende omstandigheden, vol spanning tussen leven en dood. Hij moet beslissen over iets dat hij niet weet. De extreme spanning zet zijn vindingrijkheid en intelligentie in werking (als bij een kunstenaar ) Hij heeft een heel hoog bewustzijn over het leven Bij zijn ontmoetingen met alle soorten mensen, verneem je veel over de menselijke aard en interactie. Een ander laten afdwalen,  zodat je iets wezenlijks ervaart en beseft hoe onbelangrijk je bent. Bij ‘leven’ wordt je lichaam opgebruikt , maar de geest gaat door.

Hoe moet je op je eentje een menigte worden? 

Het syndroom van Down ontwikkelde bij de ouders speciale capaciteiten, zij worden betere mensen door observatie en inleving.

Bij de dood van mijn vrouw ervoer ik het begin van mijn einde, daarom wilde ik alles zien wat ik kon samen met mijn zoon. Hij legt dan ook zijn hartwaal aan zijn zoon uit en vertelt hem dat hij alleen moet reizen, alleen met de trein naar huis. Zijn zoon huilt en wil niet. Het vreselijke gevoel van dood zijn overvalt  hem en zijn zoon. Hij ziet dan nog hallucinerend  het einde van zijn zoon die reist naar het niets  De vader is toch hoopvol. Het einde is zonder lijden.

Zeer aangrijpend boek over de mens , over de zorgen van ouders die nog zoveel willen, moesten en niet kunnen. De pijn daarvan, de zorg , de koude van de wereld voor het kind.

Het einde is tegengesteld aan het onbevangen leven, zware eenzame einde, pijnlijk alleen zijn , verloren.

De enorme zorgen van ouders met een gehandicapt kind over hoe het moet wanneer ze er niet meer zijn is hier ontzettend  voelbaar neergezet in taal.