Japans liefde voor impressionisten , een wisselwerking in de 19e eeuw - Bonn

 Een boeiende tentoonstelling om de invloeden van beginnende globalisering in de 19 eeuw : wisselwerking tussen Japan en Frankrijk te analyseren. De openstelling van Japan in 1860 gaf aanleiding tot kennismaking met de ukiyo-e-houtgravures in het westen en tot wederzijdse beïnvloeding in de kunst : het japonisme. De eerste ruimte was een onmiddellijke confrontatie met het werk van Monet : een opzet voor zijn waterlelies: een niet afgewerkt doek volgens mij dat daardoor de vrije penseelvoering heel leesbaar maakte. Daarnaast heel wat werk van Japanse meesters die door het contact en de wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 hun kans zagen hun werk hier te tonen. Bloemen, een vrouw omgeven door een overladen coloriet zijn de eigenaardigheden: een geschilderd tapijt! De gevoeligheden liggen bij de Fransen duidelijk anders.

Daarna 2 zalen in tijd afwaarts lopend van een lumineuse Bonnard, aanvankelijk decoratief, maar later tragisch schitterend in lichtpuntjes .Een ongelooflijk sensibele Manet met het ijle figuurtje van Berthe Morisot en zijn perfecte vrouw in ’t groen. Dan verder les Nabis  de kunstenaars rond  Gauguin, Maurice Denis, Paul Serusier, Emile Bernard, Filiger die evolueerden naar symbolisme.

Prachtige werken van Gauguin extreem sterk in kleurcontrast, eigenzinnig van vorm en emotie. Ontroerend!  Gewoon weggevloeid  uit het  impressionisme  naar diepgang  en sterke  inhoudelijke emotie. Verder een muur vol aquarelachtige  Cesannes, een paar subtiel, transparante landschappen  en zijn met schitterende kleinoden van witte baadsters gecomponeerd werkje, in  smaradgroene bomen met bosdiepzicht. Een paar opengelaten composities die op de snijlijn van abstracties bewegen, in Schwung diagonalen tonen,  maar niets verduidelijken:  een mooi geheim aan kleur lijn en beweging. Durven open laten ! Zie ik hier Daumier als voorloper ? Cezanne fixeerde zich op de vorm later.

Dan een zaal porseleinachtige  Renoirs zeer mooi, zacht, gekund  maar erg  lieflijk voor mij.

Tussen dat alles door de gebalde boetseergrootmeester Rodin die pijn veroorzaakte en weergaf met langgerekte,  onderdrukte of geslagen figuren.

De volgende zaal die dan de zwaargewicht Monet uitstalt met fijne sfeerwerken die je alleen zo maar kunt maken nadat je Turner zag. Londen , roze , sfeerbeelden . Echt Frans het station van St-Lazare, vlot  geschreven, genoteerd in krachtige schetsvorm en scherp kleurcontrast met een tikkeltje rood. zoals Corot.

Je ziet de lijn doorgaan of beter teruglopen naar de kunstenaars van Barbizon : Courbet, zeer pijnlijk met een vos in de val geklemd : Weltsmertz en zijn donkere landschap en tragisch werkende figuren. Corot verfijnd  het impressionisme aangevend, Rousseau, bevreemdend, licht donker landschap  en tenslotte Millet met een meesterlijk portret van de jonge  Ono zoals ik er nooit één gezien heb. Ik ben sprakeloos ! Het is bovenmenseljk! Hoe kan dit met verf? Gewoon perfect. De Japanners kozen enkel  het beste.

Daarna een reeks vrolijke Japanse houtsnedes, heel ornamentaal maar toch de tijdsgeeft vasthoudend in schitterende sterk vereenvoudigde vormen  die ik wegens de omvang van de tentoonstelling niet aandachtig kon bekijken. Er zou  een tweede tentoonstelling voor nodig zijn of oneindig meer tijd. Tenslotte heb ik  er nog boek waarin ik rustig voor mezelf kan napluizen. 

Als laatste afscheid  hun kunstverzamelaars met een dodenmasker van één van hen als slot.