"Les Intranquilles" van Joachim Lafosse

Het verhaal van een zeer dramatisch gegeven : hoe werkt het in een gezin waar één van de 2 partners zware psychologische problemen heeft ? Aanvankelijk dekt de liefde alles , maar met voortschrijdende moeilijkheden kan de andere partner het probleem niet meer aan en wordt ook het kind getroffen : heen- en weergeslingerd tussen de beide partijen. Een haast niet op te lossen gegeven dat hier in de film eindigt met de scheiding van de partners, beiden gaan apart wonen omdat het de enige oplossing is voor de fricties, het drama.  

Dit probleem van bipolariteit wordt met veel liefde en inlevingsvermogen in film gezet( Lafosse verwerkt hier het probleem van zijn ouders waar hij als kind moest tussen laveren.)

De film is zeer esthetisch geweven( helend haast )  de achtergrond, het licht, de kleur , overwegend blauw ,  het interieur zoals je bij een schilder kan verwachten en een schitterende idealistische omgeving, zwembad, groen, een provencaals mooi huis. (In werkelijkheid lijkt me dat niet te handhaven). Je ziet ook met de ontaarding de chaos in de interieurs toenemen, hopen papier rondgestrooid en een zoontje die zich afzondert,  in  verwoed tekenen.

Damien Bonnard is een schitterende vertolker die het wisselende karakter het instabiele  heel goed naar voor brengt, beheerst . Hij heeft ook zijn fysionomie mee. De intimiteit en rust van Leila Bekhti is een sterke tegenhangster . Maar ook het kind door Gabriel Merz Chammach vertolkt vind ik sterk, berustend, flegmatisch , opstandig soms. 

Inhoudelijk definieert  de openingsscène  onmiddellijk de verontrustende houding van de vader , irresponsabiliteit (kind met motorboot alleen) tegenover het kind dat in de verdere ontwikkeling van de film veel tederheid ten aanzien van de vader toont en sterk gehecht is.

De eindscène voert de oplossing aan waarbij toch inbreng van de ouders, moeder neemt de verantwoordelijkheid voor het kind op zich , de vader is coöperatief. Een eind door de acteurs zelf gekozen samen met Lafosse.