"De 8 bergen" van Paolo Cognetti

 Een uitzonderlijk boek over een rijke , ongenaakbare, aparte,  wereld : vele eenzame bergwerelden, van laag naar hoog  met een poëtische natuur : alpenweiden, bergbeken, veengronden, hooglandgrassen, grazende beesten de wereld van zijn vader (boven was alles puur)bedolven onder sneeuw, rotsen, grijs met kwarts,  dooraderd met geel kortsmos en steenbokken als bewakers van de minerale wereld.

P40; Zijn vader : ver genoeg bij iedereen vandaan, voelde ik een hand op mijn schouder die kneep : waardering!

 De bergbewoners zijn  zwijgzaam, soms wreed  in  hun verknochtheid aan die woeste omgeving, die onverbiddelijke natuur.

Met veel liefde worden deze berglandschappen  in alle fascetten beschreven alle seizoenen in één, vertikaal.  

De mensen die in dat decor bewegen zijn eveneens vreemd, moedig , vervreemden in hun zoektocht naar geluk , zijn gesloten, radikaal , afstandelijk , onvoorspelbaar soms , maar ook zeer loyaal vanaf de kindertijd, houden samen in echte menseljke kwaliteiten als diepe vriendschap, respect, verbondenheid, begrip, liefde.  Zelfs familiebanden dragen iets van het berglandschap in zich . De dood is er onderdeel van , zoals je nooit zekerheid hebt in deze omgeving het er levend af te brengen : lawines, plotse overdadige sneeuw, uitputting alles kan je verrassen en overvallen. De bergen als metafoor voor het leven en de oneindige reeks te overwinnen moeilijkheden. De bewoners  spreken enkel over hun dromen nooit over die moeilijkheden.

Het tweede gedeelte vertelt over het Himalayagebergte met veel kinderen en een beschaving die in de Alpen uitgestorven was.  De Nepalees stelt de vraag bij het tekenen van de mandala : wie heeft het meest geleerd, hij die de Sumuru (top) bezocht of hij die enkel de 8 bergen bezocht? Hier wordt het verschil in cultuur zichtbaar. De Aziaat ziet eerst het geheel ( cirkel) en dan de onderdelen. De Europaan omgekeerd.

( Dit 2e deel over Azië hoefde er voor mij niet bij, is die afstand nodig voor de schrijver om zijn  wereld op waarde te schatten? )

Samen op de alm : misschien hadden we daar de rest van ons leven kunnen blijven zonder opgemerkt te worden.

Bruno dacht anders als zijn vader:  ( een misprijzende tyran die vond dat alles om hem draaide )de moeder zweeg eeuwig  en wist zich zo van hem te bevrijden.

Zijn vader had een sardonisch plezier dat alles naar de donder ging en wilde de koeien afschieten.

Bruno had een eigen techniek van klimmen van de gemzen geleerd.

Een moeder wist dat je een hond van een adder gebeten en vergiftigd zoveel melk moest geven als hij drinken kon als antigift.

Bij de beklimming van zeldzame hellingen ontdekt Berio dat zijn vader hem altijd voor was-. Hij vond  blaadjes in oud blik met datum naam en handtekening van vader, bij een scheef kruis.

P49 . Hij trok zich omhoog uit het moeras van zijn gedachten.

P93. Zachte sneeuw, platgetrapt als  zomerbloemen die je in je voetafdruk zag.

P111. Alpenden, zeer kwetsbaar, net ontkiemd ,  tedere boom als stervend in het woud, niet te verplaatsen. Het moest gestut zodat het kon groeien ( symboliek)

p.126 Ik liet mijn blik over de alm gaan en constateerde een vreemd contrast tussen de troosteloosheid van menselijke dingen en de weelderigheid van de lente; alles verkommerde maar in de natuur schoten grassen en bloemen op. Bruno, de man die hij was geworden verbaasde me in menige opzichten. Hij had niets met die mensen (vader en neven) gemeen.(Tedere liefde voor Lara )

p.130 …jaren afwezig , wat er gebeurt met iemand die wegbleef … Had het gevoel belangrijke zaken te hebben gemist omdat ik het te druk had met futiele zaken.

P137.Ik was als iemand die de uitgescheurde bladzijden van een boek bezit en ze duizend keer in willekeurige volgorde heeft gelezen… bezat elk afzonderlijk deel van het verhaal, maar was nooit erin geslaagd er een geheel van te maken.

De Alpen waren het avontuur van de armen.

Als chemicus hield mijn vader van de elementen, aangetrokken door materie : aarde, lucht, water , onderzocht de elementen van de aarde, niet de mensen. Hij en Bruno leefden de droom van zijn vader.

Hij sliep in de hut, de beschaving ontwend.

P154 Herfst : niet meer warme zon, maar schuiner licht met lange schaduwen.

p.167 Ik vond hem spraakzamer dan ooit, als iemand die te lang heeft gezwegen en alles opgepot.

p.166 De Barma , centrum van zijn verblijf. Hij had er meer vrienden als in de stad.(bezoekers)

p.235 Het was net of de bergen  zich begonnen te bevrijden van een enorm pak sneeuw ( een gigantische  lawine was voorbijgraasd) Daarna scheidden hun wegen .

 Bruno werd niet meer gevonden in de hoge sneeuw. Zo had hij het gewild.