EEN BEZOEK VAN K&K, een belevenis

 

Gisteren klopte er iets aan de voordeur. Achter het glas een lachend gezichtje en een andere brommelgezicht van een opgeschoten kind dat zijn luimen laat zien.

Het kleintje zag er vrolijk uit, het andere nors, moest even ontdooien als altijd. Ze zouden blijven eten, middageten, een hele klus om zulke fipneuzen te plezieren.

Oma had dan gedacht een goede keuze te maken met spaghetti met kaas en balletje gedrenkt in tomaten. De grote K kon helpen, maar vond balletjes draaien in vlees met chapelure maar vieselijk. Voor de kleine K moest alles afgewogen, spaghetti, tomaten, kaas en één balletje. Nadat ik alles keurig had ingeschat , gebraden en gekookt werden de borden uitgezet en alles gedekt. Hun borden gevuld naar vermogen en lust. De kleine k begon met fipneuzengedraai, alsof er walgelijke smos op tafel stond en draalde over iedere noedel en tomatenschijf. Duidelijk geen zin . Het aanporren hielp niet veel. Aanmoedigen evenmin. Een miezerig vertoon alsof lekker eten tot gescharrel in de mesthoop behoorde. De grote K had alles vlug verorberd, en kon het gelammer ook niet aanzien, nam de vork van haar zus en probeerde te voeren. Helaas zonder ‘Erfolg’. Eten was een wanstaltige vertoning van traagheid en tegenzin. Nochtans had ze haar spuit als jonge diabetiker gehad en moest nu vaart maken. Niets lukte. Dreigingen van grote K brachten weinig soelaas . Dan maar van tafel . De grote K eiste haar ijsje waarop ze duidelijk had gehoopt . Met die belofte zette ze vaart in het eten en genoot van de galetjes met het zoete ijs. De andere kwam er niet meer aan toe. Haar vader klopte aan de deur, moest zijn werk verlaten zodat de insulinespuit en de waardes van het kind beoogd werden. Dan maar ingepakt en naar de moeder voor de rest van de dag.

Het experiment ‘ eten ‘ liep hier altijd slecht af. Wat moest je nu met zo’n probleemgeval?

De vader maakte er geen punt van en was blijkbaar gewend aan zulke obstakels. Toen wij het woord ‘ verwend ‘ uitspraken viel dat niet in goede aarde. Wij waren te oud geworden! Het zieke kind kon je niet met gewone maten meten. Wellicht had hij ervaring . Maar zo’n gedram was niets meer voor ons, ging ons geduld te boven.