Târ : film van Todd Field

 

Lydia Târ een vrouwelijke dirigente op het toppunt  van haar succes is een schitterende film: zeer sober, cerebraal hoofdzakelijk drijvend op intelligente dialogen over topmuziek en interpretatie en entourage van  uitvoering. Vooral Mahler een zeer speciale en gevoelige componist wordt hier besproken. Mahler is een geweldige  uitdaging , een componist die indertijd gehuwd was met Alma , een zeer speciale kunstminnende diva die binding met verschillende kunstenaars hield. Mahler zelf was zijn hele leven onophoudelijk geconfronteerd met de dood van één van zijn zusters of broers, er waren 13 kinderen en de meeste onder hen stierven voortdurend. Dat enorme subtiele lijden wordt in zijn composities schrijnend verwerkt.

De enorme spanning die de topuitvoering van klassiek werk  met zich meebrengt woekert in het werk , drijft de spanning ten top die dan ook vaak achter de schermen een uitweg vindt in grensoverschrijdend gedrag, misbruik, oneerlijke promotie of afvoering van topartiesten ( nijd) die van de dirigente afhangen. Haar rol is mannelijk van geladenheid, zij is agressief, tyraniek en de spanning ontlaadt zich bij medewerkers die afgevoerd worden of verraden.

 Het kunnen wordt overschaduwd, gecompenseerd  door haar emotionele gebondenheid met sommigen van hen.

 Wil zij  de juiste mensen inzetten om haar hachje te redden?

De moraliteit van een machtspositie wordt hier scherp opgevoerd en ontlaadt zich zelfs aan macht en bangmakerij van een klein meisje.

Een enkel maal zien we de ontroering die een werk meebrengt.

De vertolking van Kate Blanchett is meesterlijk, cool , sober en extreem geladen,  toch een overwegend verbale rol, niet makkelijk.

De regisseur zet zeer sobere,  grijze koude  ruimten in waar zich het persoonlijke leven afspeelt  en drijft daardoor de spanning ten top.

Zelfs de relatie tot haar dochtertje  is weinig emotioneel, pragmatisch.

Het kon dan niet anders dan dat de spanning zich ontlaadt in een totale afgang met ontaarde agressie en verbanning naar Azië.