Uittreksel uit mijn dagboek - Augustus 2000

17 augustus . Mijn hoofd is stijf alsof mijn aders of bloedbanen gestold zijn. Ik kan na een hele  voormiddag computeren, niet meer goed denken. Duurde het te lang of heb ik met mijn nek gebogen gezeten zodat de doorbloeding niet functioneert,  of zijn mijn denkstromen in die richting verhard omdat ik alleen met kunst bezig was en daar de stroomrichting heel anders verloopt? Of word ik gewoon te oud om nog soepel te kunnen leren? Het is zeer frustrerend zo moeizaam te vorderen en slecht te onthouden. Mijn oude cursus computeren voor beginners heb ik weer uitgehaald, het lijkt wel of ik hem voor de eerste maal zie . Waarom onthoud ik zo slecht ? Loopt het water bij mij alleen maar over de oppervlakte ? Hetzelfde gebeurt me soms bij spreken. Wat wil je als je je dagen altijd alleen slijt en dat gedurende tientallen jaren? Je oefent niets meer in, je herhaalt en interfereert niet . Je leest alleen in stilte, maar de klank daarvan  verstomd voor hij gesproken werd. Zou het niet beter voor me zijn om les te geven, of minstens dagelijks te schrijven? Het is beter dan voor jezelf heen te mompelen. Je ziet tenminste tekst, het medium is traag en je moet af en toe je hersens pijnigen over de schrijfwijze. De totale vrijheid die ik nu heb heeft een gruwelijke prijs.                                                                                                             

21 augustus – vervolg. Hoe moeilijk voor mij, dat computeren. Wat een gezoek. Ik heb waarschijnlijk het systeem niet door. Mijn dag hangt aaneen van brokstukken. Ik probeer prioriteiten te zetten. De tuin ligt er nog herfstig bij.Wilgenpijpjes overal verdwarreld. Het heeft gestormd vannacht. De zon is flauwtjes doorgesijpeld na een sombere ,natte ochtend. Mijn dag begon met tuinontwerpprijsvoorstellen. Ingewikkeld als je rozijnen  met druiven vergelijken moet. Ik had me voorgenomen weer les te geven en scholen daarvoor te contacteren zodat ik mijn verbale mogelijkheden wat slijpen kan. Helaas heb ik innerlijk nog niet besloten of ik tot de daad overga.Ik kan in totale vrijheid creatieve projecten ontwikkelen, zoals mijn computertekeningen met woorden, verhalen illustreren. Maar zolang de zaak hier in huis is word ik telkens afgeleid door gesprekken,besprekingen,telefoons. Gezellig al dat gekabbel van woorden, maar tevens concentratievretend.  

Mijn innerlijk voelt pijnlijk aan. Papa had weer uitdagende gesprekken. Ik heb de indruk dat hij absoluut verkeerde dingen verstaat. Hoort hij niet meer goed of is er iets mis met zijn begrip.Waarom ben ik op zijn bemerkingen ingegaan? Ik had er boven kunnen staan.Het voelt slecht aan met zulke discussies die op onbegrip rusten op hem in te hakken .