Tori en Lokita

Een zeer bijzondere film die de exploitatie van alleenstaande vluchtelingenkinderen op scherp zet. Hun precaire levenssituatie en schaamteloze exploitatie door misdadige volwassenen, zonder enig medeleven.

De enorme levensgevaren die ze lopen is vol creatieve invallen om zich toch maar te handhaven. Tori is onverschrokken en vindingrijk, Lokita is als meisje nog weerlozer aan nog meer gevaren blootgesteld. De spanning wordt voortdurend pijnlijk volgehouden en opgedreven. De eerlijkheid van de twee kinderen, hun liefde voor elkaar en hun goodwill ten aanzien van hun familie, de tederheid en zorg ten aanzien van elkaar is zo spanningsvol langdurig in beeld vastgehouden en opgedreven door akelige volwassenen, bedreigende isolatie tegenover tedere gebaren: een hand opleggen, een wonde verzorgen, samen zich in slaap zingen. Fantastische contrasten waarbij menselijkheid nooit in criminaliteit ten onder gaat. Alleen tussen de kinderen speelt een gehechtheid en zorg, een gaafheid die scherp contrasteert met de meedogenloze buitenwereld die de zwakken uitzuigt waarbij alleen geld een rol speelt.

Het meisje Lokita doet door haar beheerste vertolking, geen grote emoties op het gezicht en haar wat zware onbeholpen figuur, het eerlijke kind recht. De kleine jongen is een radder figuur die als handigerd, maar ook haast vaderlijke figuur de kinderen echtheid verleent. Een goede film met haast ondraaglijke snijdende spanning die onze tijd zoals hij voor vele kinderen is, opvoert. De eenzaamheid van misdadige gebouwen , de opsluiting zonder contact, de wiedplantage in afgelegen contreien en dan de ontsnapping van beide kinderen waarbij de afrekening voor Lokita de liquidatie, het eind van haar leven betekent. Bijzondere opnames, clean, soms heel poëtisch, het gezichtje van Lokita, haar zwarte eigenheid, haar mooi kopje, haar melancholie.

Tori is een vindingrijke jongen die actie opvoert, aan de dood ontsnapt, zijn taak bij de begrafenis waardig op zich neemt.