Mijn bezoek op 9 Juli 2022 aan Escales in het departement Pas-de_Calais

De reis ondernam ik omdat de mogelijkheid van buitenland zo dichtbij was, exotisch ogend , zo verschillend en rijk , poëtisch en met glooiend oprijzend niveau: hoge heuvels tegen een blauwe hemel en een diepblauwe zee-engte in de diepte. Afwisselingsrijk en als je op de toppen stond: een Grieks zicht op zee en een witte stad aan de horizon. Een paar uren rijden schoof dit in mijn mogelijkheden. Een huis had ik gehuurd, in de velden, omringd door lindebomen , de tuin voor en achter vol bloemen en een rustgevend interieur met oude geheimzinnige kasten, eigen geesten , kronkelend serviesgoed spiegel en schoorsteen waarop ik mijn verzamelde strandstenen uitstalde : levende wezens waarin ik gezichten las .De eigenares had een fijne smaak en haar muur in natuursteen naar boven, met slaapkamers in badstijl: lakens , kussens , badkamer en zoldering : kobaltblauw. Ze wist te charmeren.

Het huis was omgeven door een hoge witte muur en een zijpoortje langs trappen gaf uit op de weg naar de velden en zee. Mooier kon je het niet bedenken, de combinatie van graanvelden, gouden vlasvelden, stilte en rust en plots de opduikende zee in een gleuf tussen twee hoge krijtrotsen in een spleet die toegang gaf tot immense stranden , weinig bevolkt en een oneindig diepblauw zicht . Alles glooide en het veld glansde van vlas. Droge wandelwegen kronkelden op de cap naar boven en richten hun blik op welvende velden met schitterende grassen en wilde bloemen en aan het eind een panorama tot aan het andere stadje 6 km ver . Je had hier gewoon alles : graanvelden, klaprozen, immense bulten van weiden met zandkleurige en witte koeien soms 60 stuks die rustig lagen te herkauwen of op de heuvelruggen wandelden als vreemde insecten op een rij. 

Als je op de top kwam had je een zicht als op alpenweiden met kronkelende wegeltjes heuvels op en af en in de diepte eindeloze stranden , waterpartijen en diepblauwe zee en mensen die ze bewandelden als kleine stippen die plots rood en geel voor je opdoken. Beneden op het strand: kleine zwarte stippen die voortbewogen langs het blauwe water en achter de grasheuvels verdwenen. Ik kon er uren zitten op een overgebleven bunker. Ook de Duitsers hadden de charme van oneindig vergezicht en verrassingsmogelijkheden tegen de vijand gezien. Hun overblijfselen vormden nu een reusachtige zitbank en uitkijkpost na een lange wandeling. Strandvertier beperkte zich voor mij tot stenen zoeken, waterkronkels volgen waarin kinderen plensden en schepten met spade, emmertjes vulden en zandkastelen bouwden. Het zoeken naar stenen was een ongekend genoegen zoiets als voor een sterrenkundige de cosmos verkennen . overal kon je je fantasie op projecteren en vond je oneindige variaties van kleur , vorm en lijn. Intussen nam je op wat zich op het eindeloze strand bewoog aan mensen, water , spelen en hoe de hoge rotsformaties een beschermende ruwe boord vormden langs de zee . De kleuren waren zacht , het blauw opaalkleurig , de stranden oranje of geel of okerkleurig of wit. 

Hoe wijds en bescheiden kleurrijk was deze wereld van eb en vloed .En terug naar huis moest je weer langs een andere wereld van zijden vlasvelden en warme hobbelige zandkleurige veldwegen met klaprozen, kamillen , paarse distels en bloemen als distels zonder stekels waarvan ik er af en toe met schuldgevoel eentje meenam als topper in mijn tuinruikers waarmee ik het huis vulde. Ze deden het beter dan de gecultiveerde bloemen en hielden lang fix ongerept in ruikers met hortensia’s en rozen en fuxiakleurige reukerwtjes . Wilde soorten zijn beter bestand en deden het goed in een overvloed van water. Ik had het niet verwacht. Aldus vulde ik mijn dagen met werken naar wat ik gezien had en wandelen in deze zomerse paradijzen. Ook boven de opgestuwde heuvels waagde ik me naar de top en zag een enig panorama toen de avond viel. Grieks was mijn kijk , witte stad in de verte en schitterend geronde kruinen van enkele bomen die de horizon afzoomden . Zo dicht en toch zo anders dan mijn gebruikelijk zicht. De zee lag in een dal van blauw waas en zonk achter de glooiing als een geheimzinnig wezen dat reflecteerde naar naar de horizon naar de lucht en in zichzelf.