Ode aan Spikkeltje , mijn geliefde kat

 

Als duisternis gevallen is,

de nacht ontwaakt

stoeien geluidjes,

krikkels, plofjes en getril,

ik meen jou te ontwaren,

je schaduw staat heel stil.

Ik meen je te horen sluipen als voorheen.

Helaas, het is niet meer … je verdween.

De winterduisternis in huis

schept vrije vormen :

een boom, een dier,

een mens, een oog dat ziet

een kat die wacht…

Een lamp van buiten hult alles in vrolijk licht.

Zo komt er klaarheid in mijn zicht.

De geest van mijn kat waart rond ,

Een zinsbegoocheling die werkelijkheid vond.