Wintersleep ( Originele titel : KIS UYKUSU )

Turkse dramafilm uit 2014 onder regie van Nuri Bilge Ceylan. Hij won met deze film de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes.

Deze zeer beklijvende film over macht en eenzaamheid.

Hij legt de tegenstellingen tussen mensen in de maatschappij bloot : de kloof in gedachtegoed (soms onoverbrugbaar) : tussen man en vrouw, heerser en afhankelijke. De eerste doet in een zekere zin wat hij wil, maar blijft afhankelijk van zijn emoties en bindingen, in het gezin en van zijn oude plooi. Zijn houding verhindert echte samenleving.

Aan de andere kant de arme , primitief , niet opgeleid , zonder esthetiek , harde codes voor zichzelf scheppend (zijn houvast), zijn onafhankelijkheid en eer tot in het absurde doorduwend , onontkoombaar , onbekend met fatsoen en omgangsvormen van de andere klasse aan de ander kant . De mens is gefixeerd en ontkomt daar niet aan.

De gecultiveerde : rijke die gewend is aan dialoog en probeert dingen zo op te lossen, door te drukken als hij het voelt , maar daar niet in slaagt. De kloof tussen hem en zijn vrouw blijft. Gewend als hij is te heersen, als man, het voor het zeggen hebbend begrijpt hij niets van zijn partner, van de leraar die eveneens vrijheid van individu opeist. Hij blijft in het oude stramien hangen, man , afhankelijke vrouw, heerser en ondergeschikte.

De visies over goed en kwaad bij mensen en hoe het goede aanscherpen blijkt uitzichtloos. De banaliteit van het bestaan dringt zich overal op, bij hem, bij zijn vrouw, bij zijn zus en het is een levensstrijd om dit in te vullen. Het hebben van idealen en ze doorzetten is een maat voor niets, zoals mevrouw Nidal ervaren moet.

Van de wereld aan de andere kant begrijpt ze niets en wordt gedesillusioneerd door haar man en door de harde wereld van de arme, de crimineel , die in boosaardigheid zijn onafhankelijkheid en macht bewaart. De mens blijft wie hij is gekleurd door karakter , geboorte, mogelijkheden door de maatschappij al of niet gegeven. Alles is onverbeterbaar en blijft bij het oude.

Is de mens niet vatbaar voor mentale vooruitgang of lukt dit maar stapvoets door de eeuwen heen. Is de vooruitgang zo traag dat hij niet waarneembaar is ? Of blijft alles bij het oude steeds weer bekleed met andere vormen?

De landschappen zijn hierin zeer symbolisch, groots onherbergzaam, verschrikkelijk eenzaam ten top door de sneeuwvlakte zoals het innerlijke van de mens. Het enige zachte , hartverwarmende , poëtische , een haasje achter struiken wordt omgebracht , symboliek voor de hartvochtigheid , meedogenloosheid van de mens.

De regisseur heeft hier een meesterlijke film verwezenlijkt , die inzicht in werelden en individuen brengt door aanscherpen van dialoog. Het thema is universeel, het acteren van een perfect gehalte . De soms archaïsche en ook weer zeer gecultiveerde Turkse gemeenschap ideaal om dit gestalte te geven.De natuur in eenheid met dit alles.