BRAVE NEW OLD WORLDS geschreven in April 2011

Brave new, old worlds (beelden van terreur, een 21e-eeuwse realiteit). 

In het jaar 1999 werd ik op brute wijze geconfronteerd met menselijke verschrikking. Het soort mensen waarvan ik niet wist dat ze nog bestonden en in staat waren zich zo te gedragen in de 21e eeuw, afschuwelijk en onwaardig. De afscheiding van Joegoslavië en Tsjetsjenië toonde taferelen van ontbering, verbijsterd, onmenselijk, onuitsprekelijk en waartoe slechte mensen in staat waren: moord, angst en beestachtige behandeling van andere mensen. 

Was dit de mensheid, was dit de 21e eeuw? Hadden we niet genoeg geleerd van de afschuwelijke geschiedenis van de 19e. eeuw en de oorlogen van die tijd? Mijn visie op de mens was totaal aan het wankelen gebracht, het viel naar beneden, veranderde onomkeerbaar. Waren mensen niet in staat om op te klimmen naar de staat van gecultiveerde omgangsvormen? 

In plaats daarvan: elkaar uitmoorden, anderen wegjagen, het dierlijke in de mens: binnenste buiten, de mens in zijn ware gedaante, als de omstandigheden het toelieten: griezels, bruten, monsters, wrede beesten die niet in staat zijn de chaos in zichzelf te beheersen. Niet in staat tot empathie, toch een menselijke eigenschap. En altijd dezelfde slachtoffers: weerloze vrouwen, kinderen, hongerigen, opgejaagd, op de vlucht gehouden, doodgeslagen. Behoorde deze manier van handelen niet tot het verleden? Nee, dat is niet zo! 

Het zal altijd aanwezig zijn, verschijnen wanneer we niet voorzichtig zijn. Het zal er altijd zijn als de omstandigheden meespelen. Het is het kwade deel van ieder van ons, het kan elk moment, elke keer weer naar boven komen. 

Daarover gaan mijn foto's: bijbelse taferelen van verdriet, pijn, leed, wreedheid, boosaardig plezier in het ongeluk van anderen, getuigen van de verwoesting van de 21e eeuw, een show van de vernietiging van de 21e eeuw. Eeuwse vernietiging, een show van een lange rij, een film van verminkte personen, wanhopig, buitengesloten. 

De mensen - een wrede absurditeit. De parallellen met Goya kunnen niet worden ontkend: ze zijn angstaanjagend!!! Wat heeft de mens geleerd van het verleden, of begint hij altijd op de bodem van de beschaving? Wat realiseren ze zich in hun evolutie of bereiken ze al snel de grenzen? Verhindert hun dierlijke staat hen om mens te zijn? Of kan dit alleen op een wetenschappelijke, technische manier worden gerealiseerd? 

Hoe beheersbaar is dit probleem of neemt het toe met het groeiende aantal mensen in de wereld, van wie velen vanaf het allereerste begin van hun bestaan als kansloos worden bestempeld? Nutteloosheid als toekomst? Voor velen van hen is onbruik het volgende fenomeen. 

Mijn foto's getuigen van onze tijd, ze zijn gebaseerd op waargebeurde beelden van onze wereldmaatschappij: foto's uit tijdschriften, magazines, documentaires. Elke dag komen er nieuwe bij in de lange rij van het kwaad. Zal het einde nooit in zicht zijn? 

Deze beelden zijn geschilderd met een destructieve techniek, die op een empathische manier in het materiaal is vertaald. Het is voelbaar voor de kijker door de pijnlijk ruwe aanrakingen en stroken. Dat is hun identiteit. De inhoud is universeel, een waarschuwingssignaal voor iedereen die intelligent genoeg is om het te begrijpen!